டப்பியின் களிப்புகளைப் பரப்பி வைப்பாள்/
சுவற்று அழுக்கை ஈயெனப் பிடிப்பாள்/
கூக்கூவைத் தினம்தினமும் புதிதாய்க் காண்பாள்/
மக்கள் கூட்டத்தில் கூக்குரலிடுவாள்/
ஏறி இறங்கும் படிகள் அவள் உலகம்/
பார்த்தவரெல்லாம் அவளது தோழர்கள்/
பசி உடல் தவிர அழ ஒன்றும் இல்லை/
தனக்குள்தானே பொங்கும் மகிழ்ச்சி அவள்/
ஒவ்வொரு கணமும் மகிழ்ச்சியின் தொடர்ச்சியே/
பெயர் சொல்லி அழைத்தால் திரும்பிப் பார்ப்பாள்/
அவள் ஊடுருவல் பார்வை உம்மையும் மீறிச் செல்லும்.
---ஆத்மநாம்
வளர்ந்தவர்களான நமக்குக் குழந்தையாகிற ஏக்கத்தை ஏற்படுத்தக்கூடிய அளவுக்குக் குழந்தைகளின் உலகைக் கவனித்த கவிதை இது. நாமும் குழந்தையாக இருந்தபோது இப்படித்தானே இருந்திருப்போம். சொல்லோடுதான் இப்போதைய குழப்பங்களும் துயரங்களும் நம்மிடம் வந்தனவா?
No comments:
Post a Comment